درنگی در تخیلات زهره تنکابنی (۴)

زهره تنکابنی

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

منبع:

اخبار روز

درنگی

از

مسعود بهبودی

جهان در زمان سختی بسر می برد.
زایمان دنیای چند قطبی،
جهان را به پیچ وتاب دردناکی انداخته است
و
تک هژمون کنونی،
منافع خود را مورد تهدید و در خطر می‌بیند.
پس امکان جنگ افروزی و آتش افروزی جهان،
چون دو جنگ جهانی گذشته
بسیار محتمل است.
زهره تنکابنی

ایراد بینشی زهره

ظاهربینی او ست.

زهره در سطح پدیده ها پرسه می زند و به ماهیت پدیده ها راهی نمی جوید.

«تحلیل» زهره از جنگ های جهانی در این جمله او معرفی می شود:

اگر سرکرده امپریالیستی جهان، منافع خود را در خطر ببیند، دست به جنگ می زند.

به همان سان که در دو جنگ جهانی اول و دوم زده است.

جنگ جهانی اول

بر خلاف تصور و تئوری زهره

نه

توسط سرکرده امپریالیستی جهان، بلکه توسط امپریالیسم تازه به دوران رسیده آلمان شعله ور شد.

هدف و آماج امپریالیسم آلمان،

کسب سرکردگی (هژه مونی) و تجدید نظر در تقسیم جهان بین دول امپریالیستی بود.

جنگ جهانی دوم

هم

نه

توسط سرکرده امپریالیستی جهان (امپریالیسم انگلیس)، بلکه توسط امپریالیسم آلمان و ژاپن شعله ور شد.

هدف و آماج امپریالیسم آلمان و ژاپن

کسب سرکردگی و تقسیم جهان بین خود بود.

علاوه بر این،

در این دوره،

قدرتی پرولتری در اتحاد شوروی تشکیل یافته بود

و

جهان در استانه انقلابات سوسیالیستی و ضد استعماری ایستاده بود.

هم پرولتاریای کشورهای امپریالیستی در حال پیشروی بودند و هم جنبش های رهایی بخش ملی.

بود و نبود امپریالیسم در خطر بود.

پس از پیروزی انقلاب اکتبر

دوران تاریخی گذار از سرمایه داری به سوسیالیسم

آغاز شده بود.

دیالک تیک کار و سرمایه

مطرح بود.

دیالک تیکی که پس از شکست سوسیالیسم و تخریب اردوگاه سوسیالیستی،

کماکان مطرح است.

زهره
برافروختن جنگهای پی در پی

چه مستقیم و چه نیابتی

و

استقرار نیروهای نظامی در بیشتر نقاط دنیا،

ضربات مهلکی بر اقتصاد آمریکا وارد آورده

که

درتقابل با رقبا،

امپراطور،

روز بروز ضعیف تر و رقبا قوی تر می‌شوند.

برای حفظ اقتدار، در تداوم این فرایند، غارت منابع جهان نیز دیگر ناکافی ست.

از این روست که برای تضعیف رقبا

مردم اوکراین را به خاک و خون کشیده و در ویرانی زیر ساخت هایش تامل نمی نماید.

از ناتو که ظاهرا یک پیمان دفاعی است برای ساقط کردن حکومت افغانستان استفاده نموده و سپس کشور و مردم را به حکومت واپسگرای طالبان تحویل می دهد تا خود را از این باتلاق رها سازد.

به بهانه های واهی مانع توسعه ی عراق، سوریه و لیبی شده

و

با مانور های تحریک کننده در جزیره تایوان،

چین را دعوت به جنگیدن می کند،

لیکن، چین با کیاست، از این ترفند رقیب می‌گریزد.

ادامه دارد.