درنگی در تخیلات زهره تنکابنی (۱۸)

زهره تنکابنی

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه

منبع:

اخبار روز

درنگی

از

مسعود بهبودی

همانطور که ذکرش گذشت:

قاعدتا

شاه می بایستی

ارتجاع فئودالی را بیرحمانه درهم کوبد.

آتش به دودمان فئودالیسم و روحانیت افکند.

ولی چرا چنین نکرد و به همین دلیل سرنگون شد؟

برای پیدا کردن پاسخ به این پرسش

و

پرسش های بیشمار دیگر در رابطه با سیاست حزب کمونیست چین، انقلاب دموکراتیک افغانستان و لاینحل ماندن اختلاف خلق یهود با خلق فلسطین و خطاها و خریت های امپریالیسم در اقصا نقاط جهان

باید بورژوازی را از نو شناخت.

بورژوازی

در سیر تاریخی اش

دستخوش تغییر سمتگیری سیاسی و فکری و فلسفی و استه تیکی و اتیکی عمیقی شده است:

ما با دو نوع بورژوازی در تاریخ سر و کار داریم:

الف
بورژوازی ضد فئودالی، انقلابی و مترقی آغازین

که

خاتم الفلاسفه اش، فویرباخ است.

ب
بورژوازی مرتجع متحد با کنیسه و کلیسا و مسجد و اشراف برده دار و فئودال و روحانی واپسین

که

خاتم الفلاسفه اش

فریدریش نیچه

است.

ما از اواخر قرن نوزدهم میلادی

با
بورژوازی واپسین سر و کار داریم.

بورژوازی واپسین

بر خلاف بورژوازی آغازین

طرفدار خردستیزی (ایراسیونالیسم)، اخلاق ستیزی (نیهلیسم اخلاقی)، پیشرفت اجتماعی ستیزی، کمونیسم ستیزی (آنتی کمونیسم) است.

بورژوازی واپسین

متحد انواع مختلف ارتجاع است:

متحد و حامی کنیسه و کلیسا و مسجد و اشراف برده دار و فئودال و روحانی

است.

بورژوازی واپسین

فاقد ظرفیت انقلابی است.

یعنی

حتی از انجام وظایف تاریخی خود

مثلا

انقلاب ضد فئودالی، ملت سازی، خردگرایی، مذهب ستیزی و خرافه ستیزی

عاجز است.

دیله مای شاه درست در همین جا بود.

شاه

نماینده بورژوازی واپسین بود و نمی توانست به روشنگری علمی و انقلابی و به مبارزه بر ضد اشراف فئودال و روحانی دست بزند.

دلیل طبقاتی ناپیگری شاه در اعمال دیکتاتوری بورژوایی ضد فئودالی و ضد روحانی

همین بوده است.

تنها پرچمی که شاه تا اخرین لحظه حکومت در دست داشت،

آنتی کمونیسم (حزب توده ستیزی)

بود.

اگرچه توده ای ها بزرگ ترین و پیگیرترین مدافعان انقلاب ضد فئودالی سفید بودند.

شاه

حتی

بخشی از اعضای کمیته مرکزی حزب توده را که برای دفاع از انقلاب سفید پس از توافق سفارت شاه در اروپا به ایران برگشته بودند،

اعدام کرد.

چون حاضر به انکار حقانیت حزب توده نشده بودند.

ادامه دارد.